La Paz, Nazi en regenwoud.
Blijf op de hoogte en volg Anja
16 September 2014 | Bolivia, Cochabamba
Hola,
Even weer een update vanuit Bolivia! In mijn laatste verslag laat ik weten dat ik mijn laatste daagjes Spaanse cursus heb en een weekend naar La Paz heb gepland. Nadat ik vorige week vrijdag mijn laatste les had, ging ik direct uit school met Diane en Annette naar de terminal om een bus naar La Paz te zoeken. Voor 30 bolivianos (+- €3,10) hebben we een van de luxere bussen waarin brede stoelen zitten die helemaal achterover kunnen. Wel zo fijn voor een busrit van 7-8 uur, die uiteindelijk bijna 10 uur duurt. Aangekomen in het Wild Rover hostel (op aanraden van Wendelien, thanks!) merken we meteen hoe internationaal dit is. Bolivianen zijn er niet te vinden en de feeststemming is al flink losgebarsten, waarbij een drietal op de bar staat te dansen in hun pyjama. Aangezien we nog niet hadden gegeten en heel erg veel honger hadden, zijn we de stad ingegaan op zoek naar pizza, die we uiteindelijk hebben gevonden. Wel moesten we omlopen, omdat bij het parlementshuis iets bijzonders was, zoals elke dag (waarschijnlijk was Evo Morales aanwezig!). Maar na een aantal militairen vragen wat er aan de hand is, zijn we niets wijzer. Deze militairen van gemiddeld 15 jaar, weten niet wat ze staan te bewaken. Na onze pizza en een welverdiende corona is het tijd om ons bed op te zoeken.
Na een nacht vol rare geluiden van onze roommate, worden we redelijk uitgerust wakker en zijn we klaar voor een dag La Paz! We ontbijten rustig en zitten nog even te genieten van een kop koffie, wanneer we in gesprek komen met een zwitser/duitser, die aan het rondreizen is na zijn werk in Chili. Uiteindelijk gaat hij weer weg en besluiten we om de stad in te gaan. Veel mooie dingen gezien, een grote markt, een optreden van een boliviaanse band, de san francisco church en het bijbehorende plein, en alles wat ik nu nog vergeet. Uiteindelijk keren we terug naar het hostel, waar ons avondeten bestaat uit bier en nachos, maar wel HEERLIJKE nachos! Onze zwitserse/duitse vriend is ook weer gearriveerd en er ontstaat plots een heftige discussie over het homohuwelijk. Uiteindelijk gaat hij even weg om bier te halen, en vertelt Annette (duits) dat de jongen kleding aan heeft die nazi's altijd dragen. En aan zijn sterke mening over wat hij 'minderheidsgroepen' noemt, is ook wel te herkennen dat hij bepaalde ideaalbeelden heeft. Uiteindelijk belanden we die avond nog in een discotheek met de nazi en een Braziliaan, en is het een gekke maar gezellige avond. De volgende dagen proberen we hem wat op afstand te houden, omdat we toch niet te close willen worden met een nazi.
De volgende dag is de autovrije zondag, deze is twee keer per jaar in alle grote steden van Bolivia. Supergaaf natuurlijk, op de weg waar de dag ervoor nog duizenden auto's reden, kunnen we nu gewoon lopen. Het is geweldig om te zien hoe alle mensen genieten van deze dag. Iedereen is op straat en er wordt overal gevoetbald. We besluiten om naar de teleferico te gaan, hiermee kun je naar een klein dorpje bovenop de berg, wat onderdeel is van La Paz, en waar je natuurlijk een geweldig uitzicht hebt! We komen te weten dat hier heel veel mensen in niet afgemaakte huizen wonen, omdat de government mensen die hun huis af hebben meer belasting laten betalen. VAAG!
Opnieuw een dag met heel veel indrukken die we afsluiten met indian food, heerlijk. We zijn van plan om nog een avond in de discotheek door te brengen, maar we besluiten nog een biertje te drinken in het hostel, en gaan daarna slapen. De volgende dag is de terugreis voor Diane en mij. Annette blijft in La Paz voor haar PHD. De terugreis verloopt spannend, omdat er veel blokkades zijn in en rondom La Paz. Hierdoor hebben veel busmaatschappijen geen bussen naar Cochabamba, uiteindelijk vinden we een bus die met een uur vertraging vertrekt. Prima op tijd voor Bolivia. Helaas komt er ook nog eens bij dat ik me erg ziek ga voelen. Dit kan te maken hebben met de hoogte, omdat La Paz een van de hoogste steden is.
De volgende dag ben ik nog steeds ziek en niet in staat om te beginnen op het project. Zo lief als de mensen daar zijn snappen ze dat natuurlijk, en mag ik komen wanneer ik beter ben. Donderdag ben ik nog steeds niet helemaal fit, maar ik besluit dat ik lang genoeg in bed heb gelegen en dat het tijd is om aan de slag te gaan! De kinderen op het project zijn superlief en ik word ontvangen met heel veel knuffels. Ook de mensen die bij het project werken zijn heel aardig en proberen me zoveel mogelijk te helpen. Ik merk dat mijn spaans nog erg gebrekkig is wanneer ik hier ben, maar ik denk dat er met alle hulp snel verandering in zal komen.
Afgelopen weekend heb ik zaterdag en zondag besteed aan het skypen. En nadat ik zaterdag de poot, inclusief voet en nagels, in mijn soep kreeg, besloot ik dat ik ook wel zin had in hollandse kost. Zaterdag nog even naar de supermarkt gegaan en zondag pannenkoeken gebakken voor mezelf. PUUR GENOT!
Vandaag is 'de dag van cochabamba' oftewel: de mensen hebben een dag extra weekend. Vanuit de talenschool was ik gevraagd of ik meewilde met een excursie naar het regenwoud. Een van de zwaarste, engste maar ook meest geweldige dingen die ik ooit heb gedaan. Stel je een film voor waar een brug over een rivier hangt, met van die houten plankjes. Zo'n brug, waar ik al helemaal niet van hou, en dan is er natuurlijk ook nog een plak doormidden waardoor je een extra grote stap moet maken. Wandelen langs afgronden van minimaal 100 meter. Maar een geweldig uitzicht en een supergave tocht!
Morgen beginnen weer een paar daagjes 'normaal' leven. Gewoon elke ochtend om 8.30 op stage zijn en rond 18.00 thuis. Wel ga ik deze week vrij vragen voor een paar dagen rond het eerste weekend van oktober. Dan staat namelijk de Salar de uyuni op de planning!
Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn blog, dit zijn er gemiddeld meer dan 100! Love you all,
Besos xxxx
Even weer een update vanuit Bolivia! In mijn laatste verslag laat ik weten dat ik mijn laatste daagjes Spaanse cursus heb en een weekend naar La Paz heb gepland. Nadat ik vorige week vrijdag mijn laatste les had, ging ik direct uit school met Diane en Annette naar de terminal om een bus naar La Paz te zoeken. Voor 30 bolivianos (+- €3,10) hebben we een van de luxere bussen waarin brede stoelen zitten die helemaal achterover kunnen. Wel zo fijn voor een busrit van 7-8 uur, die uiteindelijk bijna 10 uur duurt. Aangekomen in het Wild Rover hostel (op aanraden van Wendelien, thanks!) merken we meteen hoe internationaal dit is. Bolivianen zijn er niet te vinden en de feeststemming is al flink losgebarsten, waarbij een drietal op de bar staat te dansen in hun pyjama. Aangezien we nog niet hadden gegeten en heel erg veel honger hadden, zijn we de stad ingegaan op zoek naar pizza, die we uiteindelijk hebben gevonden. Wel moesten we omlopen, omdat bij het parlementshuis iets bijzonders was, zoals elke dag (waarschijnlijk was Evo Morales aanwezig!). Maar na een aantal militairen vragen wat er aan de hand is, zijn we niets wijzer. Deze militairen van gemiddeld 15 jaar, weten niet wat ze staan te bewaken. Na onze pizza en een welverdiende corona is het tijd om ons bed op te zoeken.
Na een nacht vol rare geluiden van onze roommate, worden we redelijk uitgerust wakker en zijn we klaar voor een dag La Paz! We ontbijten rustig en zitten nog even te genieten van een kop koffie, wanneer we in gesprek komen met een zwitser/duitser, die aan het rondreizen is na zijn werk in Chili. Uiteindelijk gaat hij weer weg en besluiten we om de stad in te gaan. Veel mooie dingen gezien, een grote markt, een optreden van een boliviaanse band, de san francisco church en het bijbehorende plein, en alles wat ik nu nog vergeet. Uiteindelijk keren we terug naar het hostel, waar ons avondeten bestaat uit bier en nachos, maar wel HEERLIJKE nachos! Onze zwitserse/duitse vriend is ook weer gearriveerd en er ontstaat plots een heftige discussie over het homohuwelijk. Uiteindelijk gaat hij even weg om bier te halen, en vertelt Annette (duits) dat de jongen kleding aan heeft die nazi's altijd dragen. En aan zijn sterke mening over wat hij 'minderheidsgroepen' noemt, is ook wel te herkennen dat hij bepaalde ideaalbeelden heeft. Uiteindelijk belanden we die avond nog in een discotheek met de nazi en een Braziliaan, en is het een gekke maar gezellige avond. De volgende dagen proberen we hem wat op afstand te houden, omdat we toch niet te close willen worden met een nazi.
De volgende dag is de autovrije zondag, deze is twee keer per jaar in alle grote steden van Bolivia. Supergaaf natuurlijk, op de weg waar de dag ervoor nog duizenden auto's reden, kunnen we nu gewoon lopen. Het is geweldig om te zien hoe alle mensen genieten van deze dag. Iedereen is op straat en er wordt overal gevoetbald. We besluiten om naar de teleferico te gaan, hiermee kun je naar een klein dorpje bovenop de berg, wat onderdeel is van La Paz, en waar je natuurlijk een geweldig uitzicht hebt! We komen te weten dat hier heel veel mensen in niet afgemaakte huizen wonen, omdat de government mensen die hun huis af hebben meer belasting laten betalen. VAAG!
Opnieuw een dag met heel veel indrukken die we afsluiten met indian food, heerlijk. We zijn van plan om nog een avond in de discotheek door te brengen, maar we besluiten nog een biertje te drinken in het hostel, en gaan daarna slapen. De volgende dag is de terugreis voor Diane en mij. Annette blijft in La Paz voor haar PHD. De terugreis verloopt spannend, omdat er veel blokkades zijn in en rondom La Paz. Hierdoor hebben veel busmaatschappijen geen bussen naar Cochabamba, uiteindelijk vinden we een bus die met een uur vertraging vertrekt. Prima op tijd voor Bolivia. Helaas komt er ook nog eens bij dat ik me erg ziek ga voelen. Dit kan te maken hebben met de hoogte, omdat La Paz een van de hoogste steden is.
De volgende dag ben ik nog steeds ziek en niet in staat om te beginnen op het project. Zo lief als de mensen daar zijn snappen ze dat natuurlijk, en mag ik komen wanneer ik beter ben. Donderdag ben ik nog steeds niet helemaal fit, maar ik besluit dat ik lang genoeg in bed heb gelegen en dat het tijd is om aan de slag te gaan! De kinderen op het project zijn superlief en ik word ontvangen met heel veel knuffels. Ook de mensen die bij het project werken zijn heel aardig en proberen me zoveel mogelijk te helpen. Ik merk dat mijn spaans nog erg gebrekkig is wanneer ik hier ben, maar ik denk dat er met alle hulp snel verandering in zal komen.
Afgelopen weekend heb ik zaterdag en zondag besteed aan het skypen. En nadat ik zaterdag de poot, inclusief voet en nagels, in mijn soep kreeg, besloot ik dat ik ook wel zin had in hollandse kost. Zaterdag nog even naar de supermarkt gegaan en zondag pannenkoeken gebakken voor mezelf. PUUR GENOT!
Vandaag is 'de dag van cochabamba' oftewel: de mensen hebben een dag extra weekend. Vanuit de talenschool was ik gevraagd of ik meewilde met een excursie naar het regenwoud. Een van de zwaarste, engste maar ook meest geweldige dingen die ik ooit heb gedaan. Stel je een film voor waar een brug over een rivier hangt, met van die houten plankjes. Zo'n brug, waar ik al helemaal niet van hou, en dan is er natuurlijk ook nog een plak doormidden waardoor je een extra grote stap moet maken. Wandelen langs afgronden van minimaal 100 meter. Maar een geweldig uitzicht en een supergave tocht!
Morgen beginnen weer een paar daagjes 'normaal' leven. Gewoon elke ochtend om 8.30 op stage zijn en rond 18.00 thuis. Wel ga ik deze week vrij vragen voor een paar dagen rond het eerste weekend van oktober. Dan staat namelijk de Salar de uyuni op de planning!
Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn blog, dit zijn er gemiddeld meer dan 100! Love you all,
Besos xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
