Eerste 'cultuurshock'

Buenos tardes!
Nadat ik me de afgelopen dagen meerdere malen heb afgevraagd waar ik in godsnaam mee begonnen was en waarom ik zo stoer moest zijn om een buitenlandse stage te gaan doen, kwam er vandaag verandering in die gedachten.

Vanmorgen om 9.00 zou Cil me op komen halen. Cil is een van de dames die beyondbolivia heeft opgezet, maar er vorig jaar mee is gestopt, toen heeft Laurie het overgenomen van haar. Maar aangezien Laurie (mijn contactpersoon hier) ziek is, zou Cil nog eenmalig een citytour doen, en wel met mij! Om iets voor 9.00 ontmoetten we elkaar op de afgesproken plek. Ze vraagt hoe het gaat, en of ik thuis mis. En aangezien ik me steeds afvraag wat ik hier doe, kan ik op dat moment mijn tranen niet tegenhouden. Ik krijg al meteen een dikke knuffel en we praten even over de situatie. Ze vertelt dat ze zelf precies hetzelfde heeft meegemaakt toen ze voor het eerst alleen naar het buitenland ging, en nu woont ze zelfs alleen in Bolivia! We staan op en wachten tot de trufi komt. Een trufi is een soort grote auto, of klein busje, die een bepaalde route rijdt. Je steekt je hand omhoog, je stapt in, wanneer je eruit wil zeg je: me bajo por favor!, Je stapt uit en betaalt 2 pesos/bolivianos (22 eurocent). Binnen tien minuten staan we midden in het centrum van Cochabamba. Wát een mooie stad!

We lopen door de stad en Cil vertelt me van alles, zoveel dat ik het meeste al weer vergeten ben. We gaan ergens een lekkere café con leche drinken en daarna lopen we door naar de Cancha. Dit is de allergrootste markt van Zuid-Amerika. We lopen hier zo'n twee uur rond en ik zie van alles. Van voetbalschoenen tot panfluiten, en van sokken tot waarzegsters, die klaarzitten om je toekomst te voorspellen. Als we de cancha uitlopen vertelt Cil me dat ik nu ongeveer 1/50ste heb gezien. WAT, denk ik, je kunt hier dus zo'n 100 uur rondlopen, en waarschijnlijk heb je dan nog steeds niet alles gezien. We lopen nog een stukje door de stad en nemen contact op met Laurie. We spreken af bij het postkantoor, zodat ik die ook weet te zitten (ondertussen ben ik al vergeten waar die zit). We gaan nog even geld pinnen en m'n superluxe nokia zonder kleurenscherm fixen en dan gaan we wat eten. Na twee dagen eten in het gastgezin geniet ik uitermate van mijn spaghetti con pesto. We betalen 91 pesos voor 3 maaltijden en drinken. Dit komt dus neer op zo'n 3 euro per persoon. We stappen met z'n drieën in de trufi, nemen afscheid van Cil in de trufi, en Laurie en ik stappen uit.

Terwijl we wachten op een andere trufi krijg ik m'n eerste cultuurshock te verwerken. Terwijl we op de cancha en in de stad liepen, zagen we vooral relatief rijke mensen. Nu we hier aan de rand van het centrum staan, zie ik overal "armere" mensen. Zwervers die dubbelgevouwen tegen de muur liggen, alcoholisten die over de stoeprand vallen en een aantal jongeren die er niet al te fris uitzien. Laurie vertelt me dat deze jongeren lijm snuiven. Iets dat je je bijna niet kunt voorstellen. Terwijl Laurie vertelt dat de meeste van deze jongeren zonder toekomst al op hun 6e beginnen met lijmsnuiven, steekt een van de jongens over zonder uit te kijken, en wordt bijna aangereden. Hij loopt verder en valt in de middenberm tussen de wegen en staat niet meer op. Op dat moment komt onze trufi aan en stappen we in. Ik kijk nog even om en zie hoe de jongen door een aantal andere lijmsnuivende jongeren overeind wordt getrokken en samen lopen ze, zonder uit te kijken, de rest van de straat over.

De trufi waar Laurie en ik nu inzitten zal ik nog veel zien de komende maanden. Deze trufi brengt me naar mijn stageplek. Ik ontmoet de mensen die het project hebben opgezet. Het project "casa de los niños" lijkt qua naam op een weeshuis, niets is minder waar. Casa de los niños is een project binnen het dorp "de regenboog van vrede". In dit dorp wonen mensen die hier kunnen wonen voor een lage prijs, wanneer ze hier niet waren gaan wonen waren ze hoogstwaarschijnlijk in de goot beland. Het dorp bestaat uit allerlei soorten families. Het is een soort gemeenschap die elkaar in stand houdt. Iedereen kent elkaar en zorgt voor elkaar. De taken die ik hier zal gaan vervullen zijn het helpen in de school en het aanbieden van naschoolse activiteiten zoals sport en spelletjes. Maandag is mijn eerste dag op het project, dit zal een soort kennismaking worden. Vanaf dinsdag zal ik 2 a 3 weken intensief spaanse cursus volgen. Als mijn taal verbeterd is, zal ik meer bij het project aan de slag gaan.

Vanaf het project de trufi naar huis genomen en helemaal alleen op de goede plek uitgestapt! Net even bij mijn broer en zus hier gezeten en nagesynchroniseerde film met Will Smith gekeken, op een tv die de ene helft kleur heeft en de andere helft gestreept zwart wit. En dan te bedenken dat dit een relatief rijk gezin is, waar ik vanmorgen met koud water heb gedoucht...

Ik mis Nederland, maar begin wel steeds meer te wennen hier. Ik hoop dat ik niet ziek wordt, want Laurie heeft me gewaarschuwd dat dit nog wel gaat gebeuren, helaas pindakaas.

Over pindakaas gesproken, dat schijnen ze hier in een van de grote supermarkten te verkopen. En er zit ook ergens in de stad een half nederlandse vrouw die kroketten verkoopt, dus als ik het echt niet meer volhoud op rijst en rare karbonade met doperwten en wortelen...

Hasta luego!
xxxxx